Ο φαλακρός λόφος της προσαρμογής.

Κάρφωσα λοιπόν μια σανίδα στο χάος και πέταξα το σφυρί στην κοιλάδα , σπάζοντας μια ακρούλα από την γύψινη ουρά ενός ψαριού που πρωτοείδα σε μια βιτρίνα στη Savannah , ένα απόγευμα Κυριακής ,που τα μαγαζιά ήταν κλειστά και το ποτάμι άδειο από γέφυρες και βάρκες.
Έπειτα έδεσα ένα απονενοημένο «δε γαμιέται» στην άκρη της φθαρμένης απ’ το αλάτι πετονιάς μου και αφού το αγκίστρωσα στο αυτί μου, πέταξα το μπερδεμένο καρούλι στ’ ανάθεμα κι ένιωσα για λίγο, περαστικός.
Μα τα κάθε λογής και άνευ διαλογής χαρτάκια, που σφήνωνα για χρόνια ανάμεσα στους κιτρινισμένους τόμους μιας ετοιμόρροπης βιβλιοθήκης , κύλησαν κόντρα στο ρεύμα της αυστηρής προτεραιότητας , ζητώντας απελπισμένα λίγο χρόνο «αναμνηστικό» και τους τον έδωσα.
Έτσι κλυδωνίστηκα επί μέρες , κατακόρυφος και ευθυτενής, στην άκρη της σανίδας , στοιβάζοντας παλέτες με άδεια χαρτοκιβώτια στο χείλος των ματιών μου, που με ένα δυνατό και απότομο κλείσιμο των βλεφάρων , τα θρυμμάτισα.
….τώρα πασαλείβω με το πολύσπορο σάλιο μου τον φαλακρό λόφο της προσαρμογής και περιμένω να τον δώ να πρασινίζει.

( Με άλλα λόγια , η μετακόμιση, έμοιαζε αρχικά ένα ζόρικο και ατελείωτο γαμήσι …. Όμως ευτυχώς (ή δυστυχώς ! ), όλα τα γαμήσια έχουν ένα ΤΕΛΟΣ. )