I belong

Κανονικά τώρα θα έπρεπε να φτιάχνω σημειώσεις σχετικά με την λειτουργία ενός μηχανήματος για να τις στείλω σε έναν συνάδελφο μου  στην Ιαπωνία , όμως επειδή αυτό το βαριέμαι αφάνταστα αποφάσισα να σας μιλήσω  για μια ταινία που είδα πρόσφατα και η οποία μου άρεσε πολύ.

I belong (Som du ser meg) λοιπόν, είναι ο τίτλος της τελευταίας ταινίας του Νορβηγού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Dag Johan Haugerud.  Ο Haugerud επιχειρώντας  μια ήπια καταγραφή κάποιων φαινομενικά ασήμαντων περιστατικών στις ζωές τριών γυναικών ουσιαστικά καταδεικνύει την στρεβλή ταύτιση που ενδεχομένως υπάρχει μεταξύ του ακέραιου και του ανορθόδοξου. Τα μαλακά σημεία στον χαρακτήρα των πρωταγωνιστριών του και οι καλές τους προθέσεις, θα τροφοδοτήσουν με τέτοια δυναμική την εξέλιξη των γεγονότων σε κάθε μια από τις τρεις αυτές ιστορίες, με αποτέλεσμα να επιφέρουν ένα καίριο πλήγμα τόσο στις ίδιες όσο και στους ανθρώπους που τις περιβάλλουν. Συμπερασματικά, η επιμονή κάποιων ανθρώπων να επιλέγουν ως στάση ζωής, την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα  και μια γενικότερα ορθολογική συμπεριφορά, απαιτεί ευέλικτους χειρισμούς, προκειμένου να μην καταλήξουν να πλήττονται οι ίδιοι από τις δικές τους πράξεις.

Μια πολύ ωραία ταινία για Κυριακή βράδυ…. Θα την βρείτε εδώ online με ελληνικούς υπότιτλους.(Δεν χρειάζεται να την κατεβάσετε).

Νοηματοδοτώντας τον κόσμο….

Μου έκανε πραγματικά μεγάλη εντύπωση ότι σε ένα ολιγόλεπτο βιντεάκι του 1996, μπορεί κανείς να δει να περιγράφεται, με απόλυτη σαφήνεια και διαύγεια, συμπυκνωμένη , η πορεία μας προς την σημερινή –τραγική - πραγματικότητα.

Που να βρω έναν να μου μοιάζει?

Εγώ θέλω κάποιον να μου μοιάζει, να με συμπονά  την ώρα που χτυπιέμαι στα πατώματα, να με συγχωρεί όταν λέω ψέματα , να μου χαϊδεύει στοργικά το κεφάλι όταν βάζω τα κλάματα πάνω σε άθλια στρώματα, να με αφήνει να κλέβω όταν με βλέπει αναψοκοκκινισμένο με το μάτι μου να γυαλίζει,  να με καταλαβαίνει όταν λέω πως καίγομαι -λιώνω – σβήνω και πως εδώ θα αφήσω τα κοκαλάκια μου, να με βοηθά όταν βλέπει πως δεν θα τα καταφέρω, πως αγκομαχάω σαν ψοφάλογο, να κάνει τα στραβά μάτια όταν λέω πως τελείωσα ενώ ξέρει πως ούτε καν άρχισα και τέλος να με κερνά ένα παγωτό χωνάκι και μια νταμιτζάνα παγωμένο νερό όταν είμαι έτοιμος να αποδημήσω από τον μάταιο τούτο κόσμο. Ζητάω πολλά?

Έναν τέτοιο γυμναστή θέλω, δυσκίνητο, σαπούχλα, σαπιοκοιλιά, με  προγούλι και  γυναικομαστία. Που θα βρώ έναν να μου μοιάζει?

 Ζητάω πολλά?

Το κυνήγι... (με update)

"O Lucas (Mads Mikkelsen) είναι δάσκαλος σε ένα επαρχιακό σχολείο της Δανίας και διάγει έναν μάλλον ήσυχο και μοναχικό βίο, προσπαθώντας να πάρει πίσω την κηδεμονία του μοναχογιού του μετά το χωρισμό από τη γυναίκα του. Η ζωή του αρχίζει να βελτιώνεται όταν θα γνωρίσει την όμορφη Nadja και ο γιός του δηλώσει ότι θέλει επιτέλους να ζήσει μαζί του. Όμως η ευφορία αυτή δεν θα κρατήσει για πολύ και η ζωή που σχεδίαζε να ζήσει θα ανατραπεί από ένα μικρό αθώο ψέμα.Το ψέμα και η ιλιγγιώδους ταχύτητας εξάπλωση του σε μια τοπική κοινωνία, η μαζική υστερία που το ακολουθεί, η αδυναμία του αποδιοπομπαίου τράγου να σώσει τον εαυτό του και η τελική περιθωριοποίηση είναι οι άξονες γύρω από τους οποίες μπλέκεται το θεματικό γαϊτανάκι. Και όλα αυτά όμορφα φιλτραρισμένα μέσα από την ψυχρή κάμερα του Vinterberg, που το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργήσει μια υποβλητική και αγχωτική ατμόσφαιρα καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ. "*

 

Εγώ πάντως τα χρειάστηκα, πρόκειται για εξαιρετική ταινία. Δείτε την online με αγγλικούς υπότιτλους: The Hunt . Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο όταν τελείωσε η ταινία : Ήταν η απάντηση που έδωσα στην ερώτηση «-Εσύ πως θα αντιδρούσες αν κάτι τέτοιο έπεφτε στην αντίληψη σου?», «-Όπως η Grethe και ακόμη χειρότερα…. δυστυχώς.» Γιατί είμαι τόσο μαλάκας ώρες ώρες κι εγώ , έτσι και μου κολλήσει κάτι δεν πα να γυρίσει ο κόσμος τούμπα, εγώ γνώμη δεν αλλάζω…. Σιγά να μην πίστευα τον μαντραχαλά, τον ψυχοπαθή , τον ανώμαλο, τον παιδεραστή. Το παιδάκι θα πίστευα, ακόμη κι αν το παιδάκι μου ορκιζόταν μετά ότι όλα ήταν ένα ψέμα, εγώ γνώμη δεν θα άλλαζα και στο τέλος θα τον πυροβολούσα κι όλας για να ηρεμήσω…. Μιλάμε για τέτοια μαλακία , θολώνω κανονικά, την έχω πατήσει κανα δυο φορές (δεν πυροβόλησα άνθρωπο βέβαια!), αλλά ένιωσα πολύ ελεεινός όταν αποδείχτηκε ότι είχα άδικο…. Κάθε φορά που τα θυμάμαι κοκκινίζω. Γι’αυτό δεν την κατηγορώ την Grethe που είναι μια ηλίθια, καθυστερημένη, γκαβή , νηπιαγωγός, που κατέστρεψε την ζωή ενός ανθρώπου με την ατόφια βλακεία που κουβαλάει  , αντίθετα την κατανοώ απόλυτα.

Αυτά τα λίγα. Δεν άντεχα να μην την προτείνω, δείτε την αν έχετε χρόνο και θα περιμένω την γνώμη σας στα σχόλια . Εσείς αλήθεια πως θα αντιδρούσατε?

Ένα update , εδώ η ταινία και οι υπότιτλοι στα ελληνικά! Ο φάκελος έχει την κωδική ονομασία " για την Αθηνά" .... αλλά φυσικά όποιος θέλει την κατεβάζει.

Καλώς σας βρήκα και πάλι!

*Το κείμενο από εδώ .

Minor Project

Από την πρώτη στιγμή που τους άκουσα κόλλησα .... αν δεν τους γνωρίζετε πατήστε εδώ.

 



Πήρα τηλέφωνο το 11,5%.

Στην αρχή είδα αυτό...

.....μισές δουλειές κάνουνε οι γαμημένοι οι Πακιστανοί! Την κλέβεις που την κλέβεις την γριά, πέτα και την εφημερίδα στο τζάκι πριν φύγεις, κόψε με ένα αλυσοπρίονο το καλώδιο του ΟΤΕ ή στην τελική κλέψε και την μασέλα της, να μην μπορεί να βγει μπροστά στην κάμερα.

Και μετά αυτό! Κοίτα εδώ απόγονο κουμουνίστριας! Μα τι πήγε τόσο στραβά? Τώρα βέβαια θα μου πεις, πως και η μάνα του συχωρεμένου του Κιμ Γιονγκ-Ιλ κουμουνίστρια ήταν κι αυτή.... Ας ελπίσουμε να έχει την τύχη* του κουμμουνισμού και αυτό το κόμμα!

 

 

Αυτά τα λίγα....

*Εννοώ να συρρικνωθεί σε τέτοιο βαθμό που τελικά να εξαφανιστεί.

Life in a day.



Το "life in a day" είναι μια ταινία που απευθύνεται σε μελλοντικές γενιές , ουσιαστικά γυρίστηκε για να δείξει πως ήταν, να είναι κανείς ζωντανός στις 24 Ιουλίου 2010.Το βρήκα, το είδα, μου άρεσε και το βάζω κι εδώ. Είναι πολύ όμορφο ντοκιμαντέρ.

Έχει και υπότιτλους στα ελληνικά.

Ελάτε να πηδήξουμε....

....από τον βράχο!Μα που πήγε το μυαλό σας!

Χαμάμ

Ο Μήτσος και η Άννα είναι υπαρκτά πρόσωπα και δεν έχουν καμία σχέση με το θρυλικό ζευγάρι* της μπλοκόσφαιρας που όλοι γνωρίζουμε. Ο Μήτσος και η Άννα μένουν στην απέναντι πολυκατοικία στον τρίτο όροφο. Εχθές λοιπόν την ώρα που ξεκίνησε το κεντρικό δελτίο ειδήσεων στο Mega , ο Μήτσος έπαθε παράκρουση και άρχισε να φωνάζει στην Άννα. Όσο φώναζε ο Μήτσος , τόσο δυνάμωνα εγώ την φωνή του Στραβελάκη μέχρι που κάποια στιγμή ενώ είχα  τερματίσει  την ένταση του ήχου στην τηλεόραση , η φωνή του Μήτσου συνέχιζε να ακούγεται δυνατότερα. Έτσι λοιπόν έκλεισα την τηλεόραση και ξαπλωμένος στον καναπέ , έστησα αυτί ….

-Είσαι σοβαρή ρε  Άννα ? Είσαι σοβαρή? Με μήνυμα στο κινητό? Τρελάθηκα όταν το είδα, δεν ήξερα τι να κάνω!

(Μα τι σου έγραφε στο μήνυμα ρε Μήτσο? Γίνε πιο συγκεκριμένος γαμώ την πουτάνα μου, χάνω που χάνω τις ειδήσεις εξαιτίας σου να μην καταλαβαίνω κι όλας? Πώς την έχεις δει?)

-Ποιος τις έφτιαξε τις πόρτες ρε Άννα? Τις πόρτες ποιος τις έφτιαξε?

(Πλάκα μου κάνεις ρε Μήτσο? Πού κολλάνε οι πόρτες τώρα? Γάμησε τις πόρτες αγόρι μου και πες μου τι σου έγραφε στο μήνυμα!)

-Τα πλακάκια στην κουζίνα που είχαν ξεκολλήσει… Αυτά ποιος τα κόλλησε? Το ξέχασες κι αυτό? Ότι κάνει ο Μήτσος το ξεχνάμε?

(Μήτσο θα μου τα πρήξεις τα αρχίδια βραδιάτικο? Μια οι πόρτες , μια τα πλακάκια , άει στο διάολο προχώρα παρακάτω και πες μας τι σου έγραφε στο μήνυμα.)

-Έτρεχα όλη την εβδομάδα σα μαλάκας , με είχε φάει το άγχος να προλάβω , έχω το άγχος με την δουλειά , είχα κι αυτές τις μαλακίες , να κανονίσω τους μαστόρους , να αγοράσω τα υλικά…. Και συ τι έκανες ρε Άννα?

(Καλά, μαστόρους φώναξες  για τις πόρτες και τα πλακάκια μωρέ μαλάκα και εγώ τόση ώρα νόμιζα ότι τα έφτιαξες μόνος σου? Άχρηστο κορμί!)

-Όχι , πές μου εσύ τι έκανες? Τί έκανες εσύ ρε Άννα? Ένα χαμάμ μου έκανες και ξαφνικά βρέθηκες από πάνω?

(Ήθελες και χαμάμ τρομάρα να σου ρθει . Εδώ δεν ξέρεις να κολλήσεις ένα πλακάκι, το χαμάμ σε μάρανε! Ηλίθιε.)

-Με ένα χαμάμ? Με ένα χαμάμ ρε Άννα? Ότι κάνω εγώ ξεχνιέται? Τόσο απλά?

(Μπα που να σε χαμαμήσουνε 35 μαύροι,  τουλάχιστον η Άννα το χαμάμ στο έκανε μόνη της , δεν φώναξε τον μάστορα να στο κάνει!)

-Αλλά βέβαια ο Μήτσος είναι γκομενάκιας και εγωιστής, δεν ξεκολλάει το μυαλό σου…

(Όχι βέβαια , σιγά μην ξεκολλήσει! Θα στο χτυπάει μια ζωή κακομοίρη μου! Τι νόμιζες ότι είναι το μυαλό της Άννας , σαν τα πλακάκια της κουζίνας σας, που ξεκολλάνε για πλάκα?)

-Τα ξαναβρήκαμε, είπαμε να βάλουμε την ζωή μας σε μια τάξη, να ξεχάσουμε ότι έγινε και να κάνουμε μια καινούργια αρχή.  Με έφαγες με το σπίτι, να φτιάξουμε το σπίτι και να φτιάξουμε το σπίτι … ωραία το έφτιαξα το σπίτι και τώρα τι?

(Μα καλά αυτή η Άννα, κιχ δεν έχει κάνει τόση ώρα! Τι διάολο μουγκή είναι? Αχ καημένε Μήτσο, τι να τα πεις στο ντουβάρι , τι που τα λες στην Άννα , το ίδιο και το αυτό! Καργιόλες τι περιμένεις!)

-Αυτό ήταν? Έτσι θα τελειώσουμε? Με ένα μήνυμα στο κινητό? Είσαι σοβαρή ρε Άννα?

(Ε μα τι ήθελες και συ μωρέ μαλάκα να σου στείλει? Επιστολή πρωτοκολλημένη, με σφραγίδα από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας? Μα κολλάς και συ σε κάτι λεπτομέρειες. )

-Εγώ δεν ξέρω καμία γυναίκα στην ηλικία σου να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο, σαν δεκαπεντάχρονο. Να στέλνει μήνυμα στο κινητό , «τελειώσαμε, έλα να μαζέψεις τα πράγματά σου και να φύγεις»!

(Α την καργιόλα αυτό σου έγραψε? Μας έβγαλες την παναγία ρε Μήτσο μου μέχρι να μας το πεις!Εγώ θα της το γκρέμιζα το μπουρδέλο με κασμά και θα έφευγα σαν κύριος.)

Αυτό έκανε κι ο Μήτσος , τα μάζεψε κι έφυγε , ίσα ίσα που πρόλαβα το δελτίο του Σκάϊ που ξεκινάει στις εννιά…..

 

*Παρόλο που απ'όσο ξέρω και αυτός ο Μήτσος δεν τραβάει λίγα.

Μποτσουάνα

Λοιπόν αυτό το τραγούδι μου κόλλησε από το πρωί και το τραγουδάω όλη την ημέρα...

Στο θέμα μας τώρα, μια χαρμόσυνη είδηση από την Μποτσουάνα!

"Τα ήθη και τα έθιμα της Μποτσουάνα δεν «άντεξαν» στην κρίση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, το οποίο αναγνώρισε στις γυναίκες της χώρας το δικαίωμα να κληρονομούν το πατρικό τους σπίτι. Είχε προηγηθεί ο 5ετής δικαστικός αγώνας μιας γυναίκας κατά του... ανιψιού της, ο οποίος θεωρούσε ότι είναι ο νόμιμος κληρονόμος του ακινήτου της. Στην απόφασή του το δικαστήριο είχε αναφέρει ότι στο όνομα της ισότητας και της δικαιοσύνης, οι γυναίκες πρέπει να έχουν το δικαίωμα στην κληρονομιά.«Είναι μια μεγάλη μέρα για εμάς» είπε η γυναίκα που έδινε τη δικαστική μάχη κατά του ανιψιού της."

Να είμαι ειλικρινής το καταφχαριστήθηκα που τελικά η αξιολάτρευτη αυτή κυριούλα κατάφερε να πάρει το σπίτι από το αρχίδι τον ανιψιό της..... η απογοήτευση ήρθε όταν άρχισα να κοιτώ τα σπίτια στη Μποτσουάνα στο google.

 

Ε μετά από αυτό είναι να μην σκεφτείς ότι οι γυναίκες είναι ηλίθια πλάσματα? Εντάξει όχι όλες, καταρχήν εξαιρούνται οι αναγνώστριες του μπλογκ (έτσι για ξεκάρφωμα για να μην μου την πέσετε όλες μαζί). Μα 5 χρόνια δικαστικός αγώνας για να πάρεις την καλύβα του μπάρμπα Θωμά? Για ένα σπίτι που έτσι και φυσήξει βοριάς θα σκορπίσει στους πέντε δρόμους? Τώρα θα μου πεις εκεί πέρα δεν υπάρχουν και δρόμοι ….Που έτσι και ανάψεις τσιγάρο θα μπουρλοτιάσεις πριν προλάβεις να τραβήξεις την πρώτη τζούρα? Τι να πω! Και πάλι συγχαρητήρια….



 Wise men will tell me/to leave was right/wise men do cry alone/all through the night. Μια προσθήκη χάριν της Αθηνάς.

 

Μνημόσυνο......

 

........στο καλοκαίρι που πέρασε.

Για σένα τράβαγα πιστόλι....

από φόβο μ' είχαν όλοι,
και δεν άντεχε στο πλάι μου ψυχή
φανταζόμουνα εσένα
σε νοήματα χαμένα
και ήταν μόνο μια καινούρια σου εκδοχή.

Μπουρδέλο - Παπούτσια

Σήμερα το πρωί έπρεπε να βρώ κάτι που είχα χάσει εδώ και δύο χρόνια, έτσι έκανα το σπίτι μπουρδέλο και τελικά το βρήκα. Μαζί με αυτό που έψαχνα όμως βρήκα και πράγματα που είχα καταχωνιάσει στις ντουλάπες και τα οποία δεν χρησιμοποιώ.Μερικά από αυτά τα αναρτώ εδώ σε περίπτωση που ξέρετε κάποιον που να τα χρειάζεται στείλτε μου ένα μνμ στο antinetrino1980@yahoo.com και θα κανονίσουμε να τα στείλω όπου μου πείτε. Είναι κρίμα να τα πετάξω αφού είναι σχεδόν καινούργια .

1ον Ένα ζευγάρι παπούτσια Fila , τα είχα πάρει στην Κορέα, είχα πάει με έναν συνάδελφο σε ένα πολυκατάστημα να αγοράσει παπούτσια και καθώς κοιτούσαμε γι αυτόν άρχισα να κοιτάω και για μένα , όμως για εμένα παπούτσια στην Κορέα δεν υπήρχαν αφού οι κορεάτες έχουν μικρά πόδια και το 45 νούμερο δεν το δουλέυουν. Αυτό μου την έδωσε στα νεύρα και άρχισα να ψάχνω με περισσότερη μανία να βρώ ένα ζευγάρι 45 νούμερο για μένα, τελικά βρήκα αυτό που ακολουθεί και χωρίς δεύτερη σκέψη το αγόρασα. Όταν γύρισα σπίτι κατάλαβα ότι είχα κάνει μαλακία γιατί εγώ είχα πάρει μαζί μου τέσσερα ζευγάρια παπούτσια απο την Ελλάδα, δεν είχα πάει ξυπόλυτος στην Κορέα, οπότε αυτά δεν τα χρειαζόμουνα και επιπλέον δεν μου άρεσαν και καθόλου, οπότε  δεν τα φόρεσα ποτέ .

 

2ον Τα παπούτσια που φόρεσα στον γάμο του αδερφού μου,  αυτά μια φορά τα φορέσα και ποτέ ξανά.





 

3ον Τα μποτάκια που ακολουθούν τα έχω φορέσει έναν ολόκληρο χειμώνα αλλά είναι σε πολύ καλή κατάσταση και λυπάμαι να τα πετάξω.

 

 

 

Λοιπόν, νούμερο 45 , όποιος γνωρίζει κάποιον που φοράει 45 και του χρειάζονται, ας με ενημερώσει.

Bring them back...

Προσπαθούσα να κάνω μια ανάρτηση για την Αφροδίτη της Μήλου και τελικά κατέληξα εδώ και εδώ..... νομίζω είναι σημαντικότερο, ας το προωθήσουμε λοιπόν.

盲山

Αν κανείς έχει δει την ταινία «Τυφλό Βουνό-盲山» θα θυμάται σίγουρα ότι η  πιο σοκαριστική  και σκληρή σκηνή της ταινίας,  είναι ακριβώς πριν τους τίτλους τέλους , όπου η πρωταγωνίστρια στην προσπάθεια της να σταματήσει τον άντρα της, ο οποίος έχει ρίξει στο χώμα τον πατέρα της και τον χτυπάει , του καρφώνει στο κεφάλι το μπαλτά που κρατάει στα χέρια της…. αφήνοντας μια πολύ πικρή γεύση στον θεατή, ο οποίος προσδοκούσε  μέχρι και το τέλος της ταινίας ότι το δράμα της πρωταγωνίστριας θα έχει αίσια κατάληξη.(Μα τι κουσούρι είναι αυτό που έχω, να μην μπορώ να βάλω τελεία στις προτάσεις μου? Αν κόψω την πρόταση νωρίτερα δεν βγάζει νόημα , αν πάλι δεν την κόψω βγαίνει ένα μακρινάρι  13 χιλιόμετρα, όπως η πρώτη παράγραφος που μόλις διαβάσατε!)

Αυτή την ταινία μου θύμισε η είδηση* του αποκεφαλισμού του Νουρετίν, από την νεαρή Νεβίν. Η Νεβίν, νεαρή τουρκάλα από το χωριό Γιαλβάτς, μητέρα δύο παιδιών , πριν  αποκεφαλίσει τον Νουρεντίν τον είχε πυροβολήσει στα γεννητικά του όργανα . Ο Νουρεντίν εκμεταλλευόμενος την απουσία του συζύγου της Νεβίν , ο οποίος είχε μετακομίσει στην  Αττάλεια  λόγω της εργασίας του, βίαζε κατ’ εξακολούθηση την Νεβίν υπό την απειλεί όπλου. Η Νεβίν άφησε το κομμένο κεφάλι στην πλατεία του χωριού λέγοντας στους συγχωριανούς της πως «Αυτό είναι το κεφάλι του ανθρώπου που έπαιξε με την τιμή μου» και παρέμεινε δίπλα του μέχρι την σύλληψη της από τους αστυνομικούς…..

Ο Li Yang  είναι κινέζος σκηνοθέτης- συγγραφέας. Η ταινία του «Blind Mountain», αποτελεί την δεύτερη ταινία στην τριλογία του, η οποία ξεκίνησε με την ταινία «Blind Shaft» και τον περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή να βγάλει και την τελευταία «Blind River».

Ορίστε, σας την βρήκα στο youtube, μπορείτε να δείτε την τελευταία σκηνή αν θέλετε.

*Γενικά τον τελευταίο καιρό κάτι πάει πολύ στραβά, όλο περίεργες ειδήσεις ακούμε. Ακούσατε φαντάζομαι ότι τελικά τον παππά στην Ηλεία τον σκότωσε η παπαδιά, με τον εραστή της (με 5 σφαίρες στην πλάτη)…. Αυτό που έγινε στην Γαλλία ? Που γάζωσαν με αυτόματο μια πενταμελή οικογένεια μες το αυτοκίνητο τους και οι αστυνομικοί βρήκαν με καθυστέρηση οκτώ ωρών το τετράχρονο κοριτσάκι ζωντανό και άθικτο να παριστάνει το νεκρό κάτω από τα πόδια της γιαγιάς της? Ώρες ώρες πιστεύω ότι είναι καλύτερα να ακούς τον Σαμαρά να ανακοινώνει νέες σφοδρές περικοπές στις συντάξεις, παρά να ακούς τέτοιες ειδήσεις…
(Upd : Το άκουσα μόλις τώρα στο ραδιόφωνο, ο εραστής της παπαδιάς που σκότωσε τον παππά, έπαιρνε επίδομα αναπηρίας!!! Επίδομα αναπηρίας για το ένα του χέρι,  που το είχε χτυπήσει σε τροχαίο και έπειτα δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει!!!!! Με αυτό το χέρι κρατούσε το όπλο και πυροβόλησε τον παππά..... Τι να πει κανείς!!)

Αρχαίο Θέατρο

Φεύγοντας λοιπόν από τις κατακόμβες , αντί να πάτε προς την Τρυπητή , στρίβετε σε ένα χωματόδρομο και αρχίζετε να κατηφορίζετε πάλι, προς το Αρχαίο Θέατρο αυτή την φορά. Καθώς κατηφορίζετε ,σκέφτεστε πως θα πρέπει να ξανανέβετε αργότερα τον ίδιο χωματόδρομο , (γιατί άλλες επιλογές δεν έχετε , εκτός αν αποφασίσετε να πέσετε στον γκρεμό) και σας πιάνουν πάλι τα διαόλια σας με τους αρχαίους , οι οποίοι όπου γκρεμός και ρέμα χτίζανε κι από κάτι. Μα τι διάολο δεν τους έδινε άδεια η πολεοδομία και τα έχτιζαν όλα αυθαίρετα, στα κατσάβραχα ?

 

Σε μικρή απόσταση από την στροφή συναντάτε το πρώτο αξιοθέατο , είναι η ταμπέλα που βλέπετε, στην άκρη του δρόμου. Οι περισσότεροι τουρίστες στέκονται για λίγο , θαυμάζουν την ταμπέλα , την κυκλαδίτική τεχνοτροπία με την οποία είναι κατασκευασμένη καθώς και τα κυκλαδίτικα χρώματα με τα οποία η ταμπέλα είναι χρωματισμένη. Εγώ πάλι λόγω του τελείως αντισυμβατικού τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζω τις κυκλαδίτικες ταμπέλες, άρχισα να ψάχνομαι. Μα όταν λέει ότι βρέθηκε εδώ, τι εννοεί? Εδώ που φύτεψαν την ταμπέλα? Εδώ στην άκρη του δρόμου? Πού εδώ? Ψάχνοντας λοιπόν γύρω από την ταμπέλα βρήκα αυτό το μονοπάτι που βλέπετε στην φωτογραφία που ακολουθεί.

Κατέβηκα προσεκτικά το μονοπάτι ,περνώντας σαν το χέλι κάτω από κάτι ξερά κλαδιά και πηδώντας τελικά ένα υψωματάκι  στο τέλος του μονοπατιού βρέθηκα μπροστά σε μια δεύτερη ταμπέλα…. (Εδώ συγχωρέστε με αλλά πρέπει να σας επιστήσω την προσοχή : Σε περίπτωση που βρεθείτε στο νησί και πάτε να κατέβετε το μονοπάτι που βλέπετε , φροντίστε να έχετε μαζί σας ορειβατικά παπούτσια , ένα αρκετά ανθεκτικό συρματόσχοινο και ένα μικρό γερανό παρκαρισμένο δίπλα στην ταμπέλα.

Με λίγα λόγια , με σαγιονάρα μην το επιχειρήσετε γιατί είμαι σίγουρος ότι θα κουτρουβαλιαστείτε και θα βρεθείτε θαμμένοι six feet under. Όπου ήταν δηλαδή και το άγαλμα πριν το βρουν και μην περιμένετε μετά να σας βρουν και να σας εκθέσουν στον Λούβρο, εκεί θα μείνετε και θα σαπίσετε και θα περνάν από πάνω σας οι τουρίστες και θα φτύνουν γιατί θα νομίζουν ότι έχει ψοφήσει κάποιος αρουραίος…). Η δεύτερη πινακίδα έδειχνε με μεγαλύτερη ακρίβεια το σημείο που βρέθηκε το άγαλμα.

Συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο βλέπετε επιτέλους από ψηλά το θέατρο και αντιλαμβάνεστε ότι το μαρτύριο σας, φτάνει στο τέλος του.Έπειτα, λίγο πριν φτάσετε στην είσοδο του θεάτρου, συναντάτε αυτό που εγώ ονόμασα «πολιτισμός, παρκαρισμένος στην άκρη του χωματόδρομου» και είναι η επόμενη φωτογραφία.

 

 

Και την ώρα που είσαι έτοιμος να μπεις στο θέατρο, διαπιστώνεις ότι κάποιος ασυνείδητος έχει καρφώσει μια πινακίδα γραμμένη στα εγγλέζικα - (που δεν τα καταλαβαίνω) - στην μέση του δρόμου , εμποδίζοντας την κυκλοφορία. Ως ευσυνείδητος πολίτης  ξήλωσα αμέσως την ταμπέλα και την πέταξα στον γκρεμό, για να μην είναι μες την μέση και εμποδίζει τους τουρίστες .Μπήκα λοιπόν και τράβηξα τις φωτογραφίες που ακολουθούν….(εκτός της τελευταίας)

 

Το Αρχαίο Θέατρο της Μήλου βρίσκεται στο χωριό Τρυπητή λίγα μέτρα μακριά από τις Κατακόμβες. Η κατασκευή του Αρχαίου Θεάτρου της Μήλου πιθανόν να ανάγεται στην ελληνιστική εποχή, σήμερα όμως είναι ορατή η ρωμαϊκή επίδραση στο μνημείο. Από το Θέατρο αυτό σήμερα σώζεται το κοίλο με 7 μαρμάρινες κερκίδες, η ορχήστρα, το δάπεδο της σκηνής και πολλά αρχιτεκτονικά περίτεχνα μέρη.Στον χώρο τους θεάτρου γίνονται εργασίες αναστήλωσης και στερέωσης και έτσι δεν μπόρεσα να τραβήξω φωτογραφίες μέσα από τις κερκίδες , γι' αυτό σας βάζω και την τελευταία φωτογραφία που βρήκα εδώ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κατακόμβες

Οι Κατακόμβες είναι το μεγάλο κοινοτικό νεκροταφείο των πρώτων χριστιανικών χρόνων στην Μήλο. Η αρχική τους μορφή ήταν τρεις μεγάλες ανεξάρτητες υπόγειες στοές  (Α,Β,Γ) λαξευμένες στο πορώδες ηφαιστιογενές πέτρωμα, που κάθε μια συνδεόταν με άλλες μικρότερες.Oι κατακόμβες ανακαλύφθηκαν από αρχαιοκάπηλους και έγιναν γνωστές μετά τη σύλησή τους, το 1840. Χρονολογούνται από τα τέλη του 1ου αιώναενώ μαζί με τις Κατακόμβες της Ρώμης αποτελούν τα σπουδαιότερα παλαιοχριστιανικά νεκροταφεία και τόπους λατρείας της εποχής των διωγμών των χριστιανών.  Σήμερα αποτελούν σύμπλεγμα καθώς οι τρεις κεντρικές στοές συγκοινωνούν μεταξύ τους με νεώτερες διανοίξεις που κατασκευάστηκαν τον 20ό αιώνα.

Το σύμπλεγμα συμπληρώνει ένας ορθογώνιος νεκρικός θάλαμος στην μορφή των cubicula των Κατακομβών της Ρώμης. Η κάθε στοά έχει διαφορετικό πλάτος που ποικίλλει  από 1 μέχρι 5 μέτρα, και διαφορετικό ύψος, από 1,6 μέχρι 2,5 μέτρα. Στα τοιχώματα των στοών είναι λαξευμένες καμάρες , τα “acrosolia”, μέσα στις οποίες έχουν διαμορφωθεί τα μνήματα ενώ ένας μεγάλος αριθμός τάφων , υπάρχει και στο δάπεδο όλων των στοών. Μερικές από τις καμάρες είχαν χρωματική διακόσμηση με τη στεφάνη των καμάρων να φέρει ταινία συνήθως κόκκινου χρώματος και την επιφάνεια του τυμπάνου να είναι χρωματισμένη με βαθύ μπλε χρώμα. Ελάχιστα ίχνη σώζονται σήμερα από το χρωματικό αυτό διάκοσμο, όπως και λίγα αποσπάσματα επιγραφών. Οι λίγες αυτές επιγραφές είναι σημαντικές για τις πληροφορίες που μας παρέχουν σχετικά με ονόματα χριστιανών , αξιώματα του αρχαίου κλήρου και την πίστη των πρώτων χριστιανών στους αγγέλους προστάτες των τάφων.

Οι Κατακόμβες εκτός από κοιμητήριο ήταν και τόπος λατρείας όπως αποδεικνύεται από το κομμάτι του πετρώματος που έχει αφεθεί στη θέση του στο μέσο περίπου της στοάς Β για να χρησιμεύσει ως αγία τράπεζα . Από τις βάσεις που βρέθηκαν στα τέσσερα  άκρα  κατά την έρευνα του 1928, υποθέτουμε ότι πάνω από την τράπεζα , υπήρχε αρχικά «κιβώριο». Το σχήμα που θυμίζει σαρκοφάγο , οδήγησε και στην υπόθεση ότι επρόκειτο για τον τάφο κάποιου επίσημου ή ενός από τους πρώτους επισκόπους της χριστιανικής Μήλου.

H δραστηριότητα των πρώτων χριστιανών στις κατακόμβες σταματά λίγο μετά τη θεσμοθέτηση της ανεξιθρησκίας ή μέχρι να καταστραφεί και να εγκαταλειφθεί η αρχαία πόλη του Kλήματος από σεισμούς τον 5ο ή 6ο αιώνα μ.X.

Σκάλες, σκάλες, σκάλες, σκάλες, σκάλες.........

 

Η κεντρική είσοδος , στο βάθος φαίνεται το κομμάτι του πετρώματος που έχει αφεθεί στη θέση του στο μέσο περίπου της στοάς Β για να χρησιμεύσει ως αγία τράπεζα.

 

Οικογενειακός διπλός τάφος.

 

Διώροφος τάφος , ο μοναδικός στις κατακόμβες.

Παιδικός!

 

 

 

 

 

1874 : απο τότε κάποιοι ιερόσυλοι άρχισαν να βεβηλώνουν τις κατακόμβες!

 

 

Είσοδος στην δεύτερη στοά.

 

 

 

Ιεροσυλίες από κάποια βόδια που έμπαιναν στις κατακόμβες και έγραφαν αηδίες στους τάφους.



Πολλά σκαλιά είχαν οι γαμημένοι αρχαίοι ημών πρόγονοι! Εμ γι αυτό ήταν όλοι συλφίδες . Έχετε δει κανένα Κούρο με κοιλιά ή καμιά Κόρη με κυτταρίτιδα? Έχετε δεί σε κανένα αρχαιοελληνικό άγαλμα να ξεχειλίζει το μάρμαρο? Πουθενά…. Στις σκάλες οφειλόταν αυτό, είμαι βέβαιος.

ΥΣ: Ξέχασα να πω ότι το κείμενο είναι αντιγραφή από το φυλλάδιο (Έκδοση : Ιερά Μητρόπολης Σύρου, Χορηγός : Δήμος Μήλου)  που μοίραζαν στους επισκέπτες οι φύλακες των Κατακομβών , ενώ πρόσθεσα και κάποια πράγματα εγώ , από πληροφορίες που μας έδωσε η φύλακας που μας συνόδευε κατά την περιήγησή μας στο μνημείο….

Έγινε πάλι της πουτάνας .

Εκεί που δεν το περιμένεις , στο εντελώς ξαφνικό, ακούγεται ένα ουρλιαχτό, μια αναμπουμπούλα, ένα κουρνιαχτό, ξύλο, μπουνιές, κλοτσιές, βρισιές, περιπολικά ….Σικάγο γίναμε, Σικάγο.

Εγώ κλασικά, είχα στηθεί μπροστά στον υπολογιστή και παρακολουθούσα το χρηματιστήριο , το οποίο μόλις είχε κάνει ένα απότομο πέταγμα και ρουφούσαν οι ανίδεοι μικροεπενδυτές τις μετοχές της Κύπρου και της Λαϊκής με το μπουρί, σε τέτοιο βαθμό που νόμιζες ότι προφανώς απελευθερώθηκαν τα κατεχόμενα και ότι εσύ είσαι ο μόνος σε αυτόν τον πλανήτη που το αγνοεί…. Στο μεταξύ τα είχα πάρει στο κρανίο με κάτι μπιφτέκια που τα είχα βάλει για ψήσιμο από τις δώδεκα το μεσημέρι και ενώ είχε πάει η ώρα τρεις αυτά ήταν ακόμη άψητα (κάτι άσχετο αλλά δεν μπορώ να μην το ρωτήσω μιας που είμαι βέβαιος ότι με διαβάζουν και νοικοκυρές : Σε τι θερμοκρασία ψήνονται τα γαμημένα τα μπιφτέκια ? Τα βάζω στους 180°C τίποτα, ανεβάζω στους 220°C πάλι τίποτα , πάω στους 250°C τα ίδια σκατά, το πάω στους 300°C, έπειτα στους 350°C και πάλι τίποτα..... όταν λοιπόν το βάζω στους 450°C μου λιώνει το ταψί! Τι φταίει?).

Ξαφνικά λοιπόν μες την ηρεμία του μεσημεριού , ακούγονται κάτι μουγκανητά από τον δρόμο. Εγώ στην αρχή νόμισα ότι είχε ξαναζωντανέψει το μοσχάρι από το οποίο ήταν φτιαγμένα τα μπιφτέκια και πολεμούσε να βγει από τον φούρνο και έτσι έτρεξα στην κουζίνα αμέσως να  προλάβω να βάλω κόντρα στην πόρτα του φούρνου, μην τυχόν βγει κανένας ταύρος από μέσα και μου τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά. Φτάνοντας λοιπόν μπροστά στον φούρνο, βλέπω τα μπιφτέκια άψητα , ξαπλωμένα φαρδιά πλατιά πάνω στο ταψί να κάνουν ηλιοθεραπεία κάτω από την αντίσταση, τους ρίχνω μερικά γαμωσταυρίδια και βγαίνω στο μπαλκόνι, όπου ακούω σε σπαστά ελληνικά μια γυναικεία φωνή να ουρλιάζει στο τηλέφωνο «Γκρήγκορα σας παρακαλώ ,ελάτε γκρήγκορα,  με κτυπάει, μου ντίνει ξύλο, τόσο ξύλο ντεν έχω ξαναφάει». Εκείνη την στιγμή έντρομος συνειδητοποιώ ότι κάποιος συνάνθρωπός μου, αλλοδαπός, ουκρανικής, ρώσικης ή πολωνικής καταγωγής,  βρίσκεται σε κίνδυνο και εγώ έπρεπε να δράσω ακαριαία. Σκέφτομαι να πηδηχτώ από το μπαλκόνι, όμως τελευταία στιγμή παρατηρώ ότι δεν φοράω το μπλουζάκι του captain America που φορούσα πριν τρεις αναρτήσεις , αντιθέτως οι ενδυματολογικές  μου επιλογές σήμερα το μεσημέρι περιλάμβαναν μια φανέλα palco ξεφτισμένη, με τρύπα στην μασχάλη , μια βερμούδα Navy & Green και σαγιονάρα apo to pazari. Με τι μούτρα να εμφανιστείς έτσι ντυμένος μπροστά στον εγκληματία? Θα ξεφτιλιζόμουνα! Το ακυρώνω λοιπόν τελευταία στιγμή, ενώ παρατηρώ ότι όλα τα μπαλκόνια της γειτονιάς είναι γεμάτα κόσμο και όλοι έχουν στρογγυλοκαθίσει και κοιτούν τον δρόμο. Πραγματικά αηδίασα με την απάθεια του κόσμου, που μόνο πίτσα και κόκα κόλα δεν παρήγγειλαν για να δουν το ματς (κάτι που θα έπρεπε να έχω κάνει εγώ, αφού με τα μπιφτέκια δεν έβγαζα άκρη)  και ασυναίσθητα αρχίζω να κοιτώ κι εγώ στον δρόμο προσπαθώντας να καταλάβω από πού έρχονταν οι φωνές. Εκείνη την στιγμή αρχίζει να στριγκλίζει μια γριά από το απέναντι μπαλκόνι του πρώτου  ορόφου : «Βρέ παλιάνθρωπε, αλήτη, άσε ήσυχη την κοπέλα!»

Εγώ τότε κατάλαβα ότι και οι δύο τους, θύμα και θύτης, βρίσκονταν στην πιλοτή της πολυκατοικίας μου. Προς στιγμή σκέφτηκα και πάλι να δράσω ακαριαία αλλά αφενός βαριόμουν να πάω να αλλάξω , αφετέρου η παθητική στάση όλου του υπόλοιπου κόσμου που βρισκόταν στα μπαλκόνια, λειτουργούσε ανασταλτικά στα θηριώδη μου ένστικτα, που με ωθούσαν να λυτρώσω το ανυπεράσπιστο πλάσμα που βασανιζόταν στην πιλοτή της πολυκατοικίας μου. Ακολούθησαν μερικά λεπτά απόλυτης ησυχίας και έντονης αγωνίας, όπου εγώ είχα γαμηθεί να πηγαινοέρχομαι σαν την σβούρα από το ένα μπαλκόνι στο άλλο και συγχρόνως να πατάω και την θυροτηλεόραση , μπας και καταφέρω να δω τίποτα περισσότερο , χωρίς ωστόσο να έχει αποτέλεσμα η τακτική μου. Τα είχα πάρει στο κρανίο πάλι, είχαν γίνει τα νεύρα μου κρόσσια. Μα να δίνουν παράσταση στην πολυκατοικία μου και να μην μπορούν να την παρακολουθήσουν οι ένοικοι?

Τελικά , λίγο πριν εμφανιστούν οι μπάτσοι και τον μπουζουριάσουν, ο θύτης έκανε την εμφάνιση του στη μέση του δρόμου, ξυπόλυτος και παραπατώντας (μιλάμε ήταν κωλοτρυπίδι ο τυπάς), φορώντας μόνο μια βερμούδα και κρατώντας έναν μαύρο χαρτοφύλακα στο χέρι. Τίγκα στο τατουάζ όλο του το σώμα , ένας μούσκαρος δυο μέτρα, στάθηκε ξυπόλυτος στην μέση του δρόμου και κλαίγοντας με λυγμούς άρχισε μια πάρλα που δεν είχε τελειωμό. Μια να της φωνάζει απελπισμένος  και μια να ρουφάει τις μύξες του. Τόση μύξα πραγματικά απορώ που την πήγαινε?  Αφού σκέφτηκα να του πετάξω ένα χαρτομάντιλο από το μπαλκόνι, αλλά δεν ήθελα να του διακόψω τον ειρμό των σκέψεων του.  Μα τι εγκληματίας κλαψομούνις , διασταύρωση Ορέστη Μακρή, Μάρθας Βούρτση και Βασιλάκη Καΐλα , μας έτυχε ρε πούστη μου μεσημεριάτικα! Ο κόσμος είχε αρχίσει να δυσανασχετεί στα μπαλκόνια , ο τύπος δεν έλεγε να το βουλώσει, έκλαιγε ,χτυπιόταν, ικέτευε, έλεγε και ξανάλεγε τα ίδια και τα ίδια και κανείς μας δεν τον καταλάβαινε, εκτός από το θύμα, μια που μιλούσε ουκρανικά , ρώσικα ή πολωνικά.  Εγώ βέβαια, λόγω του ότι έχω υπερβολικά αυξημένο δείκτη συναισθηματικής ευφυΐας,  καταλάβαινα ότι αυτό που ουσιαστικά της έλεγε ήταν : «Δεν έχουν το δικαίωμα για σένα να μου λένε/ τα στήθια μου να καίνε/ να τρέχω σαν τρελή για να σε βρω /να λιώνω να πονώ να λαχταρώ /Αν είναι η αγάπη αμαρτία /θα βγω να το φωνάξω με λατρεία/ θα βγω να το φωνάξω να το πω /πως είμαι αμαρτωλή που σ' αγαπώ /Δεν έχουν το δικαίωμα να με περιφρονούνε  /μαζί σου σαν με δούνε /να λένε ότι είμαι αμαρτωλή /που λιώνω στο δικό σου το φιλί…. καργιόλα /Και ακολουθούσε ξανά το ρεφρέν…»

(Προσοχή το κείμενο από αυτό το σημείο και κάτω είναι ακατάλληλο για ανηλίκους, υπερήλικες , άτομα με χρόνιες παθήσεις και ανύπανδρες θυγατέρες.)

Όταν πια έφτασε το μπατσικό, το θύμα έκανε και αυτό την εμφάνιση του, βγαίνοντας από την πιλοτή,  κι εγώ έμεινα μαλάκας …. Ένας  μούναρος (συγνώμη για την φρασεολογία, αλλά είμαι βέβαιος ότι οι νοικοκυρές σταμάτησαν να με διαβάζουν) δυο μέτρα, με το ένα βυζί να κρέμεται έξω από την μπλούζα της ! Φορούσε ένα χαμηλοκάβαλο τζιν και το μισό μαύρο στριγκάκι να κάνει μπαμ από τρία χιλιόμετρα μακριά! Εκείνη την στιγμή ένιωσα απίστευτες τύψεις που δεν έτρεξα από την πρώτη στιγμή να συμπαρασταθώ στο θύμα, να της βάλω στοργικά το βυζί στην θέση του ή τουλάχιστον να της βγάλω και το άλλο έξω για να κάνουνε παρέα, να της εξηγήσω με απόλυτη νηφαλιότητα ότι πρέπει να κατεβάσει λίγο το στριγκάκι της ή να ανεβάσει λίγο το παντελόνι  της γιατί έχουν καυλώσει τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα εξαιτίας της και τέλος πάντων να την πάρω για λίγο στο σπίτι μου να της προσφέρω ένα ποτήρι νερό, ένα άψητο μπιφτέκι (ή ένα ωμό λουκάνικο), κάτι τέλος πάντων για να την ηρεμήσω από όλη αυτή την ταραχή - (που μου προκάλεσε)- που πέρασε.

«Ντυθείτε κυρία μου , πως κυκλοφορείτε έτσι?» ούρλιαξε ο ένας από τους μπάτσους , διακόπτοντας τις φαντασιώσεις μου. «Αχ συγνώμη!» απάντησε αυτή και με μια βιαστική κίνηση πέρασε το βυζί και πάλι κάτω από την μπλούζα καταδικάζοντας έτσι, βυζί και θεατές, στο απόλυτο σκοτάδι.

Τελικά, για να μην μακρηγορώ άλλο γιατί βαρέθηκα, ο τύπος ήταν προφανώς ο μπεκρής γκόμενος αυτής της απίστευτης γκόμενας. Η γκόμενα κάποια στιγμή έφυγε από το σπίτι και αυτός την πήρε από πίσω μες τους δρόμους κρατώντας για ανεξήγητους λόγους έναν χαρτοφύλακα στο χέρι και άρχισε να της φωνάζει , εκείνη φοβούμενη ότι μπορεί να την χτυπήσει άρχισε να τρέχει και πήρε τηλέφωνο την αστυνομία, μέχρι να έρθει η αστυνομία ο τύπος την πρόλαβε στην πιλοτή της πολυκατοικίας μου και άρχισε για όλους μας το μαρτύριο της μεθυσμένης εξομολόγησης. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν την χτύπησε , όμως η ίδια είπε στους αστυνομικούς ότι δεν την χτύπησε και μάλιστα παρακαλούσε η ηλίθια τους αστυνομικούς να μην τον πειράξουν , να μην τον χτυπήσουν και τελικά πήγε και η ίδια μαζί τους για τον πάρει από το τμήμα όταν θα ξεμεθούσε………



Πανοραμικά .....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΥΣ: Ξέρω δεν είναι τίποτα σπουδαίες φωτογραφίες .... αλλά το παλεύω. Αρχή είναι ακόμη για μένα , κάποια στιγμή θα μάθω να φωτογραφίζω σαν επαγγελματίας και τότε θα σας δείξω ΕΓΩ!

ΥΣ (β) : Νεύρα , έχω πολλά νεύρα, πάρα πολλά νεύρα….. αλλά αυτό το παθαίνω κάθε φορά που επιστρέφω. Θα μου περάσει….

Καλό αποκαλόκαιρο σε όλους….