Η ηλικία στης στάχτης.

Ήταν τότε που αρρώστησαν οι βερικοκιές και είχαν τα φύλλα τους και ο καρπός τους τρύπες από σκάγια και τα παιδικά μυαλά μας αδυνατούσαν να καταλάβουν ποιος μανιακός τις πυροβολούσε. Το πεδίο των μαχών μας εκτείνονταν ως το τέλος του χωραφιού και τα αιματοκυλίσματα επιτρέπονταν μόνο εντός των ορίων του , όποιος ξέφευγε αυτών των ορίων για να γλιτώσει , αυτόματα βρισκόταν εκτός παιχνιδιού και θεωρούνταν ο «χαμένος». Οι γηραιότερες βερικοκιές γίνονταν αρχηγεία και στα κλαδιά τους κρύβαμε τα λάφυρα του πολέμου και τα όπλα μας, όταν εγκαταλείπαμε το παιχνίδι. Την λήξη του πολέμου σήμαιναν τα ξελαρυγγιάσματα των μανάδων μας :
-Αχιλλέαααα ,Πάτροκλεεεεε, Μενέλαεεεεεεε…….φαείειειει!
Οι συμμορίες τότε διαλύονταν ειρηνικά και δίναμε ραντεβού για το επόμενο απόγευμα.
Ένα Σαββατιάτικο πρωινό ο αδερφός μου με ξύπνησε απότομα και όλο έξαψη μου εξομολογήθηκε κάτω από συνθήκες πλήρους μυστικοπάθειας :
- Ξεριζώνουν τις βερικοκιές!
– Σοβαρά….
– Σοβαρά! Και ξέρεις τι βρήκαν κάτω από τις βερικοκιές?
- Τι?
- Τάφους!!!Αρχαίους τάφους ….πάμε να δούμε…
Το κτήμα έμοιαζε με βομβαρδισμένο πεδίο, γεμάτο μεγάλες λακκούβες στις οποίες πριν φώλιαζαν οι ρίζες των δέντρων. Ο Αίαντας στο τιμόνι μιας μπουλντόζας, έσπρωχνε με δύναμη τους κορμούς των δέντρων , μέχρι που ακουγόταν το σπάσιμο του δεσμού που είχαν αναπτύξει τα δέντρα με την γη και έμοιαζε ο ήχος αυτός σαν την τελευταία κραυγή μιας άνισης πάλης. Οφείλουμε μια τελετή σ’ αυτά τα πτώματα …. σκεφτόμουν.
Στην άκρη του κτήματος μια πέτρινη πλάκα στεκόταν όρθια, χωμένη μες τα σκαμμένα χώματα, ο Κρέοντας στεκόταν δίπλα της κρατώντας δυο πήλινα κύπελλα και έναν μικρό αμφορέα. Πλησιάσαμε και σταθήκαμε πάνω από τον τάφο , που ήταν ένα πέτρινο κιβώτιο που το σκέπαζε η πέτρινη πλάκα, την οποία είχαν σηκώσει. Ο Κρέοντας μας διέταξε να μην αγγίξουμε τίποτα και να μην πούμε τίποτα σε κανέναν, εμείς συμφωνήσαμε κουνώντας το κεφάλι μας αποσβολωμένοι από το θέαμα. Ήταν ένας ανθρώπινος σκελετός , με θρυμματισμένα οστά, στο χρώμα της στάχτης , μέσα στο πέτρινο κιβώτιο. Έσκυψα πάνω από το θρυμματισμένο του κρανίο για να το επεξεργαστώ, καθώς το κοιτούσα σκεφτόμουν: «- πώς να είναι το όνομά του? – ποιοι τον έφεραν ως εδώ και πως κουβάλησαν αυτό το βαρύ πέτρινο κιβώτιο? – θα ήθελα να ήμουν στην κηδεία σου…. μακάρι να γύριζε ο χρόνος πίσω…..»
Καθώς γυρνούσαμε σπίτι σιωπηλοί, μια ερώτηση παρέμεινε στη σκέψη μου… τι ηλικία να έχει αυτή η στάχτη?