Η Αγία Καθημερινότητα.

Με αφορμή όλα αυτά τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα και την διεθνή οικονομική κρίση , που ξέσπασαν πάλι και το ξύπνημα αυτού του ανατριχιαστικού τέρατος, που λέγεται «κοινή γνώμη», σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια , για μία αγία που την προσκυνάμε νυχθημερόν ,μια αγία που ξέρει να χειρίζεται τον χρόνο χωρίς η ίδια να αλλοιώνεται, μια αγία που είναι τόσο σταθερή όσο και ευμετάβλητη, μια αγία που την περιφέρουμε και την επιδεικνύουμε σαν πολύχρωμο παπαγάλο στον ώμο μας , μια αγία που πασχίζουμε να την διώξουμε κι έπειτα μανιωδώς την αποζητάμε,… την Αγία Καθημερινότητα.
Ξυπνάμε μαζί τα πρωινά, εκείνη είναι ξαπλωμένη στη γλώσσα μου αγκαλιά με την στυφνή γεύση που έμεινε στο στόμα μου από τα τσιγάρα που κάπνισα το προηγούμενο βράδυ. Κατρακυλά πάνω στη μύτη μου και μου ανοίγει το ένα μάτι, «-ξημέρωσε», μου φωνάζει. Στην τουαλέτα σηκώνει το καπάκι της λεκάνης και ανοίγει την βρύση του νιπτήρα, αρχίζει να τρίβεται πάνω στην οδοντόβουρτσα κάνοντας αφρό με την οδοντόπαστα, «- βρες ένα ρυθμό, είναι ωραίο να ξεκινάς τη μέρα σου σιγοτραγουδώντας κάτι» μου επαναλαμβάνει κάθε πρωί. Πριν μπω στη κουζίνα, τρυπώνει στο γκαζάκι και περιμένει να βάλω τη σπίθα για να μου ψήσει ένα καφέ. «- Το νου σου στον καφέ εσύ, μη μου κάνεις πάλι το νεροχύτη σκατά, θα χαζέψω εγώ στον ακάλυπτο …»συνεχίζει απτόητη. Έπειτα μετράει τα τσιγάρα μου , «-είναι 12, προσπάθησε να το θυμηθείς όταν ανοίξεις το καινούργιο πακέτο», ανοίγει το ραδιόφωνο, ακούει τραγούδια, χαζεύει και σκέφτεται ένα σωρό μαλακίες καθώς πίνουμε μαζί τον καφέ μου και σιγά- σιγά η επικοινωνία με το περιβάλλον αποκαθίσταται. Πέφτει μες την τσιγαροθήκη και προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στους κορμούς των σβησμένων τσιγάρων, «- έχεις καπνίσει ήδη τέσσερα, καλά είναι, σταμάτα πια….» και εγώ την ακούω και σταματάω.
Στην δουλειά έρχεται πάντα μαζί μου , εκεί συναντά μια φίλη της ,την «Επανάληψη», καμιά φορά τσαντίζεται με την «Επανάληψη», μου λέει ότι την έχει κουράσει η παρέα μαζί της, ότι την θεωρεί μονότονη, μονοσήμαντη, κουραστική έως και μανιοκαταθλιπτική, εγώ τις περισσότερες φορές κρατάω ουδέτερο ρόλο και τις αφήνω μόνες τους να τα ξαναβρούν…. άλλες φορές πείθομαι ότι έχει δίκιο και παίρνω το μέρος της και αρχίζουμε τους αναγραμματισμούς στην «Επανάληψη», προσθέτοντας και δικά μας γράμματα ώστε να την κάνουμε να ακούγεται «Ανεπανάληπτη»…
Η αχίλλειος πτέρνα της είναι η «Αλλαγή», όταν ανταμωθούν, η Αγία Καθημερινότητα φεύγει σαν κυνηγημένη , πάει και κουλουριάζεται σαν βρέφος στα πιο μικρά και ασήμαντα πράγματα και αρνείται πεισματικά την επικοινωνία μαζί μου… εγώ τότε της δίνω λίγο χρόνο να συνηθίσει… κι εκείνη επιστρέφει χαρούμενη κουβαλώντας μαζί της ένα μωρό, που κάθε φορά του δίνει το ίδιο όνομα, «Αποδοχή».Είναι σημαντικό να νιώθει κανείς την ασφάλεια μιας υγιούς καθημερινότητας και να πορεύεται με τις ευλογίες τις.