Για μια φέτα καπνιστή γαλοπούλα.

Η κοπέλα που δουλεύει στο τμήμα των αλλαντικών , έχει πάθει κατάθλιψη. Μη με ρωτάτε πως το ξέρω. Το ξέρω. Από αυτήν  παίρνω  δεκαπέντε φέτες καπνιστή γαλοπούλα με χαμηλά λιπαρά κάθε εβδομάδα . Άμα τα βάλεις κάτω , 52 εβδομάδες ο χρόνος επί 15 φέτες την εβδομάδα μας κάνουν 780 φέτες και αν υπολογίσεις ότι πάω τρία χρόνια σε αυτό το σουπερ μάρκετ τότε έχουμε 2340 φέτες … Ε δε νομίζω ότι με τόσες φέτες γαλοπούλα που έχω καταναλώσει από τα χέρια της, υπάρχει περίπτωση να κάνω λάθος...

Είναι ωραία κοπέλα δε λέω… αλλά δεν φτάνει αυτό για να γλιτώσει τα ψυχοφάρμακα. Εντάξει είναι πολύ ελκυστική το ξέρω , τόσα κοπάδια γαλοπούλες έχω ξεκληρίσει, λες να μην το ξέρω? Είναι κι αυτό το πράσινο μάτι, τι μάτια θεέ μου, σε καθηλώνει μπροστά στα παριζάκια, δεν μπορείς να ψελλίσεις την παραγγελία σου ! Και τα ζουμερά σαρκώδη κατακόκκινα  χείλη… κόλαση, τι να λέμε τώρα.Δεν συνεχίζω την περιγραφή για να μην σας αναστατώσω πρωτομαγιάτικα.(Καλό μηνα επι την ευκαιρία!)

Η αλήθεια είναι ότι με γουστάρει , μου σκάει ένα συγκρατημένο χαμόγελο κάθε φορά που με βλέπει ,- το οποίο μάλλον είναι καθαρά διαδικαστικό αφού παρατήρησα ότι το ίδιο κάνει με όλους- πριν με ρωτήσει τι θα ήθελα. Στην αρχή της χαμογελούσα κι εγώ, αλλά μετά το έκοψα όταν κατάλαβα ότι δεν το εννοεί. Μια φορά θυμάμαι παρασύρθηκα και της είπα ένα αστείο για έναν παππού ο οποίος ήταν μπροστά από εμένα και της ζητούσε να δοκιμάσει όλα τα σαλάμια αέρος πριν καταλήξει πιο θα πάρει και καθώς δοκίμαζε τις φέτες που του έδινε, του έπεσε η πάνω μασέλα μέσα στο καλάθι του. Εκείνη χαμογέλασε με τον ίδιο διαδικαστικό τρόπο , εγώ ήθελα να ξεκαρδιστώ… Οποιαδήποτε άλλη υπάλληλος στον τομέα των αλλαντικών , θα ξεκαρδιζόταν με το αστείο μου, θα γονάτιζε απ’ το γέλιο , θα κατουριόταν, θα χτυπιόταν και θα μου έλεγε να σκάσω, εκείνη τίποτα. Τελικά σκέφτηκα ότι είναι τελείως μουρόχαυλη και κατάπια το γέλιο μου. Μια άλλη φορά την είχε στριμώξει ο χασάπης με τα σάπια δόντια ,από τον διπλανό πάγκο (Κασπαροβ  τον λέω αυτόν, γιατί το στόμα του είναι σαν σκακιέρα, ένα δόντι άσπρο, ένα μαύρο, εναλλάξ πάνε) σε μια γωνία ανάμεσα σε κάτι μπούτια χοιρινά και της έλεγε ένα ανέκδοτο που είχε ακούσει στον Λαζόπουλο την προηγούμενη . Ο Κασπάροβ έλιωσε στο γέλιο, μια κυρία που περίμενε να αγοράσει ένα κομμάτι νουά μοσχαρίσιο, γέλασε κι αυτή τόσο πολύ που τελικά ξέχασε τι ήθελε να πάρει και τελικά αγόρασε σουβλάκια… η μόνη που δεν έσκασε το χειλάκι της ήταν η κοπέλα από τα αλλαντικά.    

Την γουστάρω κι εγώ όμως, παρόλο που κάθε φορά που την βλέπω θέλω να της σκάσω μια σφαλιάρα στην μούρη και να της πω: Ξύπνα κοπέλα μου, ξύπνα επιτέλους, θα περάσεις μια ζωή κόβοντας φέτες γαλοπούλας με αυτό το κλαψομούνικο υποτονικό ύφος? Μαραζώνεις και γερνάς μέσα στην σαλμονέλα, περιτριγυρισμένη απο βραστά λουκάνικα και μπαστούνια παστουρμά . Τι σου φταίει επιτέλους? Σου φταίει το φουαντρέ υφαντής ? Πέτα το λοιπόν στα μούτρα του επόμενου πελάτη και κάντηνε , σπάστα όλα εδω μέσα, πήδα πάνω από τον πάγκο, πέτα αυτή την γαμημένη άσπρη ρόμπα με τα κολλημένα  κομματάκια  μορταδέλας , πάρε τον μπαλτά από τον βλάκα τον χασάπη που εξακολουθεί να λέει τις μπριζόλες μπριΤζόλες, απείλησε με τον μπαλτά τις κοπέλες στα ταμεία , μάζεψε όλα τα φράγκα και χάσου.......... έλα να με βρείς τρία τετράγωνα παραπάνω και φύγαμε. Τι σκατά περιμένεις?

Άντε πια. Μαλακισμένο.