Δημοφιλείς αναρτήσεις

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Ήρθα πάλι.

Ήρθα πάλι, με τα μούτρα κατεβασμένα , με την μύτη κόκκινη σαν κλόουν, με το βλέμμα στραβωμένο και λοξό, με ξερά φύκια κολλημένα στις φτέρνες μου, με τα νεύρα κρόσσια τυλιγμένα κανταΐφι ασιρόπιαστο και το αλάτι να κατρακυλά από τις φαβορίτες.
Ήρθα πάλι, σε μια πόλη βαλσαμωμένη με τσιμέντο, με μια οργιώδη βλάστηση λαμαρίνας στους δρόμους της, με ώριμα κατακόκκινα και τρυπητά τούβλα να κρέμονται απ΄τα κλαδιά των δέντρων της και τους "ντόπιους" να την πασπαλίζουν κάρβουνο τριμμένο για να της τονώσουν την μαυρίλα.
Ήρθα πάλι, έναν αιώνα μετά … και μια γέφυρα καινούργια δε μου φτιάξανε, να μετριάσουν λίγο τον θυμό του γυρισμού, να πω πως κάτι άλλαξε , με άφησαν έτσι, με την ίδια , αυτή που αλέθει στις κυλιόμενες του λιμανιού τους «τέως» τουρίστες και πετάει τα τσόφλια στον σταθμό του ηλεκτρικού. Γέφυρα σου λέει μετά… σκέτο ανθρωποτριβείο.
Ήρθα πάλι, σέρνοντας το πτώμα* πίσω μου νοτισμένο με αντηλιακό και ιδρώτα, με ένα σακάτικο άγαλμα στα σπλάχνα του κι ένα βάζο μαρμελάδα πραούστο τυλιγμένο στην πετσέτα.
Ήρθα πάλι, και κοιτώ τις σάπιες τέντες να φουσκώνουν κόντρα στον άνεμο αδυνατώντας να παρασύρουν στ’ ανοιχτά τις πολυκατοικίες. Και κάνω τις γόπες μου δεμάτια, χαζεύοντας τις κεραίες στις ταράτσες , που στέκουν σαν σταυροί πάνω απ’ τα γκρίζα μαυσωλεία.
Ήρθα πάλι**, με τη βλαστήμια της Μυρσίνης να μου στοιχειώνει το μυαλό, «καλό χειμώνα να χουμε!» και την ατάκα μιας μικρής να μου φέρνει γέλια «μαμά, αυτό το άγαλμα δεν το τρώνε τα κουνούπια?»......

"Στην επόμενη ανάρτηση θα γράψω για την Σαμοθράκη, εκεί πήγα και πέρασα πολύ καλά... τόσο που σκεφτόμουνα να ξεχειμωνιάσω εκεί!"

*πτώμα: η βαλίτσα μου.

**κι αυτο σχετικό είναι, αφού αρχές Σεπτέμβρη θα πρέπει να ξαναφύγω...

4 σχόλια:

  1. Όλο έρχεσαι... κι όλο σε περιμένουμε!
    Έναν αιώνα μετά εδώ θάμαστε πάλι...
    Για τα κουνούπια δεν είμαι σίγουρη... αν θ' αντέξουν το αίμα μας

    ΥΓ1
    Μα τι έγραψα πάλι...?
    ΥΓ2
    Τόσο χάλια είμαστε ε...?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γειά σου όμορφη!
    Να μην με περιμένετε γιατι αυτό με αγχώνει, κι όταν αγχώνομαι αργώ.Η τακτική μου πάντα ήταν να φθάνω όταν κανείς πια δεν με περιμένει.
    Εμένα δεν με τσίμπησε ούτε ένα κουνούπι φέτος.Τι να φταίει άραγε? Ή τα κουνούπια άλλαξαν διατροφικές συνήθειες ή εγώ μπαγιάτεψα!
    "Έναν αιώνα μετά εδώ θαμαστε πάλι..."Δεν το κατάλαβα αυτό,αν υποψιαστώ ότι έχεις κάνει καμιά μυστική συμφωνία με το διάβολο για να ζήσεις χίλια χρόνια σαν τον Χαιλάντερ, δε θα σου ξαναμιλήσω να το ξέρεις.

    ΥΣ1 Εμένα πότε θα με μάθεις να παίζω πιάνο?Στις διακοπές είδα τόσους ανθρώπους να παίζουν κιθάρες, τύμπανα, φυσαρμόνικες, βιολιά, άρπες.... ζήλεψα!

    ΥΣ2 Η φωτό: θαυμα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εσύ ήρθες έναν αιώνα μετά… why not me?

    ΥΓ1 Μ' αρέσουν οι ζηλιάρηδες, οπότε αστο πιάνο...

    ΥΓ2 Η φωτο σου: θαυμα-σια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ώστε έτσι λοιπόν ε? Έτσι ε? Δε θα με μάθεις πιάνο ? Αμ δε φταις εσύ, εγώ φταίω που έριξα τα μούτρα μου και στο ζήτησα. Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές κυρία μου. Υπάρχουν κι αλλού … Ολόκληρος αργολικός κάμπος. Κι όταν μάθω, ΟΤΑΝ μάθω λέω, θα φορτώσω το πιάνο στην πλάτη και θα ρθω κάτω απ΄το μπαλκόνι σου να δώσω το πρώτο μου ρεσιτάλ και δε θα σταματήσω μέχρι να σπάσουν όλα τα τζάμια του σπιτιού σου. Και δεν θα μάθω μόνο πιάνο , θα μάθω και γαλλικά ,θα πάω και στο μπαλέτο. Σωστός αριστοκράτης θα γίνω. Έννοια σου και θα ρθει η στιγμή που θα ντρέπεσαι να πατήσεις το πόδι σου στο blog μου.Είναι να μη με πιάσει το πείσμα μου.........

    Άντε τα λέμε...;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή