Ψυχοπλάκωμα.

Θέλω γκάζια.

Όχι για να τρέξω πιο μακριά, μα για να επιστρέψω.

(Εντάξει θα μου περάσει, με πιάνει καμιά φορά.)

(Διχως λογο κλαις και δεν μπορεις να αντεξεις αλλο αυτη την αναιτιοτητα. Με το σκεπαρνι βαδιζεις προσεκτικα στο χωραφι που σου δοθηκε ιδιοκτησια. Φυτευεις τουλιπες στα μερη που το χωμα σου μοιαζει καταλληλο. Ατσαλες κινησεις. Maria Electra)

Η αξιοπρέπεια του κύριου Κάκτου*.

Το αντινόμπελ ειρήνης δόθηκε στη σουηδική επιτροπή για την πολιτική ηθική της μη ανθρώπινης βιοτεχνολογίας, η οποία αναγνώρισε ότι τα φυτά έχουν αξιοπρέπεια. Κατά την γνώμη μου έχουν απόλυτο δίκιο και η ιστορία που ακολουθεί το αποδεικνύει.
Μερικά χρόνια πριν, μου έκαναν δώρο ένα μικρό κάκτο. Ήταν τόσο μικρός που χωρούσε στην παλάμη μου. Ήταν ολοστρόγγυλος και καταπράσινος, με πολλά αγκάθια που είχαν ένα απαλό κόκκινο χρώμα. Μια φορά τον χρόνο άνθιζε αλλά δεν έβγαζε λουλούδια , έβγαζε κάτι στρογγυλά κόκκινα γυαλιστερά εξογκώματα που έμοιαζαν σαν τις πιπεριές κέρατο. Ζούσε μέσα σε ένα πολύ μικρό γλαστράκι αλλά του είχα υποσχεθεί πως όταν μεγάλωνε θα του το άλλαζα , βάζοντας τον σε ένα μεγαλύτερο. Του είχα εξασφαλίσει περίοπτη θέση στο ράφι με τα βιβλία που βρίσκεται πάνω από το γραφείο μου και τον πότιζα ελάχιστα για να μην σαπίσει.
Τα πρωινά, τον έβγαζα στο πίσω μπαλκόνι που βλέπει στον ακάλυπτο, για να χαζεύει τα περιστέρια και να παίρνει τον αέρα του. Πολλές φορές τον είχα ξεχάσει για μέρες στο μπαλκόνι, αλλά λόγω του ότι δεν εκδήλωνε έντονες αντιδράσεις, είχα συμπεράνει ότι μάλλον του άρεσε να μένει έξω και τα βράδια! Καμιά φορά χάιδευα τα αγκάθια του και ένιωθα μια περίεργη ανατριχίλα, έτσι μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ίσως και να επικοινωνούμε. Τον αποκαλούσα κύριο Κάκτο για να νιώθει μια κάποια επισημότητα και συνήθιζα να ανταλλάσω μαζί του χαιρετισμούς, όταν έφευγα ή γύριζα στο σπίτι . Η σκέψη να αγοράσω ένα ακόμη κακτάκι για να έχει παρέα ο κ. Κάκτος όταν εγώ έλειπα από το σπίτι, τριγυρνούσε συχνά στο μυαλό μου , αλλά βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση του και με δεδομένο ότι εγώ είμαι αλλεργικός στον ανταγωνισμό, αφού μου αρέσει να μονοπωλώ το ενδιαφέρον, αποφάσισα να μην διαταράξω την κυριαρχία του στον χώρο.
Κάποια στιγμή χρειάστηκε να λείψω στο εξωτερικό για μεγάλο διάστημα και επειδή το έμαθα ξαφνικά, ο κ. Κάκτος μπήκε τελευταίος στην λίστα με τις εκκρεμότητες που χρειάζονταν άμεση διευθέτηση. Έτσι λοιπόν την στιγμή που έκλεινα την βαλίτσα μου και ενώ ήμουν βέβαιος ότι είχα τακτοποιήσει τα πάντα, θυμήθηκα τον κ. Κάκτο! Κάτω από την πίεση του χρόνου, ο οποίος ήταν ελάχιστος τη δεδομένη στιγμή, η μόνη λύση που βρήκα ήταν να πάρω τηλέφωνο την Μαρία και να της ζητήσω να φιλοξενήσει τον κ. Κάκτο όσο εγώ θα έλειπα. Επειδή όμως η Μαρία ήταν τέρας αναβλητικότητας (και φαντάζομαι εξακολουθεί να είναι - ελπίζω να μην διαβάσει την ανάρτηση! ), ήξερα ότι οι πιθανότητες να περάσει να πάρει τον κ. Κάκτο ήταν μηδαμινές. Οπότε κάπως έτσι οδηγήθηκα στο να κάνω τον εξής μονόλογο με τον κ. Κάκτο:

- Λοιπόν Κάκτε έχω πάρει τηλέφωνο την Μαρία , για να περάσει να σε πάρει…. Επειδή όμως το πιο πιθανό είναι να μην έρθει, θέλω να μου υποσχεθείς ότι όταν γυρίσω θα σε βρω «ακριβώς όπως σε άφησα»… καταπράσινο και ζωηρό! Ξηγηθήκαμε ?

Ένα απόγευμα, πέντε περίπου μήνες αργότερα , επέστρεψα στο σπίτι και με χαρά διαπίστωσα ότι ο κ. Κάκτος είχε κρατήσει την υπόσχεση του, ήταν «ακριβώς όπως τον είχα αφήσει»….. καταπράσινος και ζωηρός! Το επόμενο πρωί όμως...........τον βρήκα κατακίτρινο και μαραμένο.

*Η αξιοπρέπεια του κύριου Κάκτου ήταν μια από τις αναρτήσεις που είχαν χαθεί , όταν από λάθος κατέστρεψα το blog.

Άτιτλο

Χρόνια πολλά, σε όσους γιορτάζουν τον πλαστικό τους έρωτα μια φορά το χρόνο, ανταλλάσσοντας κόκκινες καρδούλες και χαζοχαρούμενα αρκουδάκια......άντε και του χρόνου.

Ξημερώματα.

04:30 πμ.
Το τηλέφωνο χτυπάει για ώρα, το σηκώνω και ενώ ρωτάω ποιος είναι, εκείνο συνεχίζει να χτυπάει. Το χτυπάω κι εγώ στον τοίχο, γιατί νομίζω ότι έχει κολλήσει αλλά τίποτα , συνεχίζει να χτυπάει με αυτόν τον άκρως ενοχλητικό ήχο που του έχω βάλει για τις κλήσεις…. και συνεχίζει να χτυπάει ….. και δε σταματάει …… και συνεχίζει……
Μέχρι που ….. ξυπνάω πραγματικά, πετάγομαι από το κρεβάτι και τρέχω να το προλάβω, στο μεταξύ με έχει πιάσει ταχυπαλμία, νομίζω ότι κάτι έχει συμβεί στους δικούς μου….
- Ναι?
- Γιώργο?
- Ποιος είναι?
- Γιώργο ? Η γιαγιά είμαι.
- Ποια γιαγιά? Ποιον θέλετε? Κάνετε λάθος. Δεν υπάρχει Γιώργος εδώ.
- Λάθος??? Ωχ, χίλια συγνώμη. (κλατς)
«Τι ανώμαλος κόσμος ρε πούστη», σκέφτομαι ενώ επιστρέφω στο κρεβάτι και την στιγμή εκείνη ξαναχτυπάει το τηλέφωνο:
- Παρακαλώ?
- Γιώργο εσύ είσαι?
- Όχι κυρία μου κάνετε λάθος , δεν υπάρχει Γιώργος εδώ, παίρνεται λάθος αριθμό.
- Συγνω.. (κλατς)
«ΑΑΑ δε πάει καλά ο κόσμος, έχει λαλήσει η γιαγιά» σκέφτομαι ενώ επιστρέφω στο κρεβάτι και την στιγμή εκείνη ξαναχτυπάει το τηλέφωνο:
- Κυρία μου κάνετε λάθος , πώς το λένε(?) ΛΑΘΟΣ, δεν παίρνεται το ΣΩΣΤΟ νούμερο!
- (κλατς)
«Γκκκρρρρρρρρρ», σκέφτομαι ενώ επιστρέφω στο κρεβάτι και την στιγμή εκείνη ξαναχτυπάει το τηλέφωνο:
- Ναι?
- Βρε αγόρι μου συγνώμη, αλλά έχουν μπερδευτεί οι γραμμές, εγώ παίρνω τον εγγονό μου τον Γιώργο και μου βγαίνεις εσύ! Κοντεύω να τρελαθώ!
- Ναι αλλά εσύ γιαγιά θα τρελάνεις πρώτα εμένα και μετά θα τρελαθείς εσύ έτσι που το πάς!
- Βρε αγόρι μου συγνώμη , αλλά κοντεύει 5 η ώρα και πρέπει να τον ξυπνήσω να πάει στη δουλειά και δεν ξυπνάει εύκολα και θα καθυστερήσει και σήμερα θα είναι η πρώτη μέρα στη δουλειά…. και μπλα μπλα μπλα
- Καλά καλά γιαγιά, δε χρειάζεται να μου πεις όλη την ιστορία , πες μου ποιο νούμερο παίρνεις…
- Λοιπόν ,για να δω, να εδώ το έχω το χαρτί, παίρνω το 210-------……
- Μα, αυτό ρε γιαγιά είναι το δικό μου νούμερο! Και εγώ δεν είμαι ο Γιώργος , ειλικρινά! Δε σου κάνω πλάκα!!!
- Αχ, τι έπαθα! Και πως θα το ξυπνήσω τώρα το παιδί? Έγραψα λάθος το νούμερο και τι θα κάνω τώρα? (Ακολουθεί κλαυθμός, οδυρμός , σπαραγμός, ξεμάλλιασμα, μοιρολόι, σκίσιμο ρόμπας και όλα τα συναφή). …….
Και επειδή η γιαγιά ήταν ικανή να ξυπνήσει την μισή Αθήνα μέχρι να πετύχει τον Γιώργο, τον πήρα εγώ ένα τηλέφωνο (αφού βρήκα το τηλ. του στις πληροφορίες) :
- Ναι?
- Γιώργο εσύ?
- Ναι.
- Ξύπνα είναι πέντε παρα πέντε….
- Ναι.
- ΚΛΑΤΣ

Τι να πρωτοθυμηθώ … №1

(Αναμνήσεις από το ταξίδι της επιστροφής)

Δε μας χέζεις ρε Ομπάμα!

5 λεπτά νωρίτερα:
-Κύριε μου σας έχω δείξει όλα μου τα χαρτιά , δηλαδή τι άλλο θέλετε για να πειστείτε ότι είμαι ο … αντινετρίνο …?
-Αυτό που ζητάτε δεν γίνεται ,δεν μπορώ να δεχτώ τις αποσκευές σας επειδή εσείς μου δείχνετε κάποια χαρτιά που κουβαλάτε μαζί σας, με αυτή την λογική κι εγώ είμαι ο Ομπάμα ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών….
-Α! μα εσύ είσαι τελείως βλάξ, άμα ήσουν ο Ομπάμα ηλίθιε, δε θα καθόσουν στο γκισέ της Caribbean Airline να τσεκάρεις βαλίτσες και εισιτήρια. Αυτό εδώ, είναι ταυτότητα ηλίθιε (του φώναξα δείχνοντας του την ταυτότητα μου).Κατάλαβες ηλίθιε?
-Αν συνεχίσετε θα φωνάξω την ασφάλεια του αεροδρομίου, αν σε πέντε λεπτά δεν έχει έρθει το διαβατήριο σας η πύλη θα κλείσει και θα πρέπει να βρείτε άλλη πτήση για να φύγετε. Έγινα κατανοητός?
-Ε άντε και γαμήσου ηλίθιε. Έγινα κατανοητός?

Ραπαραπα!

10 λεπτά αργότερα:
Αφού έχω χάσει την πτήση και είμαι πλέον ήρεμος και ωραίος , απολαμβάνω την μπύρα μου στο εξωτερικό μπαρ του αεροδρομίου με όλες τις μύγες του αεροδρομίου να με περιτριγυρίζουν και να θέλουν να κάτσουν επάνω μου λες και είχα μέλι (!) – βέβαια οι μύγες στα σκατά πάνε συνήθως όχι στο μέλι, αλλά η αυξημένη μου αυτοεκτίμηση δεν μου επέτρεπε να προβώ σε τέτοιους συσχετισμούς εκείνη την ώρα-.Την στιγμή λοιπόν που είχα αρχίσει να μερακλώνω με ένα ελεεινό τραγούδι που έπαιζε στο μπαρ και το οποίο είχε για στίχο μόνο δυο λέξεις εκ των οποίων η μία, ήταν η λέξη μπανάνα –(σημαδιακό δε νομίζετε? το τραγουδούσα σε όλο το ταξίδι της επιστροφής, μόνο που έκανα μια μικρή διασκευή για να ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωση μου, όπου μπανάνα, εγώ έβαλα την λέξη αγγούρια)- και ο τραγουδιστής την επαναλάμβανε ασταμάτητα σε όλη την διάρκεια του τραγουδιού, σκάει μύτη ο πράκτορας καταϊδρωμένος και χαμογελαστός κρατώντας το διαβατήριο μου.
-Γεια σας…..
-Καλώς τον παπάρα*!
-Ειλικρινά λυπάμαι πάρα πολύ για ότι συνέβη , θα βρούμε αμέσως άλλη πτήση….
-Καλά βρε παπάρα*, με ποια λογική πας και δίνεις το διαβατήριο μου σε έναν άσχετο…
-Ειλικρινά …συγνώμη.
-Βρέ παπάρα*, στο έδωσα να βάλεις μια γαμημένη σφραγίδα για να μπορώ να φύγω…… και συ τα κανες σκατά ….(είμαι έτοιμος να εκραγώ και φωνάζω)….την τρέλα σου παπάρα*!
- …..Λυπάμαι. Θα προλάβαινα αλλά έγινε ένα τροχαίο και …….είχε τρομερή κίνηση!
-Χέστηκα! Πότε είναι η επόμενη πτήση για Νέα Υόρκη?
-Αύριο. (απαντάει όλο απογοήτευση)
-Π-ό-τ-ε?(ξαναρωτάω όλο απογοήτευση)
-Αύριο το πρωί, αλλά μην ανησυχείτε , δωμάτιο στο ξενοδοχείο υπάρχει, όλα θα πάνε καλά…………-(πολύ μεγάλη παύση, εγώ κάνω ότι σκέφτομαι αλλά στην πραγματικότητα έχει κολλήσει το μυαλό μου)-……………………………………. Πάμε τι λέτε?
-Τελικά είσαι μεγάλος παπάρας*!(λέω και σηκώνομαι να φύγω αφήνοντας την μπύρα μου στις μύγες)
-Μα τι είναι αυτό το ραπαραπα που λές συνέχεια ? Δεν καταλαβαίνω! Ελληνική λέξη είναι?
- Ναι ρε παπάρα , απλά δεν ξέρω πως μεταφράζεται……………….

*Το <<παπάρας >> όπως θα καταλάβατε του το έλεγα στα ελληνικά.