Η αξιοπρέπεια του κύριου Κάκτου*.

Το αντινόμπελ ειρήνης δόθηκε στη σουηδική επιτροπή για την πολιτική ηθική της μη ανθρώπινης βιοτεχνολογίας, η οποία αναγνώρισε ότι τα φυτά έχουν αξιοπρέπεια. Κατά την γνώμη μου έχουν απόλυτο δίκιο και η ιστορία που ακολουθεί το αποδεικνύει.
Μερικά χρόνια πριν, μου έκαναν δώρο ένα μικρό κάκτο. Ήταν τόσο μικρός που χωρούσε στην παλάμη μου. Ήταν ολοστρόγγυλος και καταπράσινος, με πολλά αγκάθια που είχαν ένα απαλό κόκκινο χρώμα. Μια φορά τον χρόνο άνθιζε αλλά δεν έβγαζε λουλούδια , έβγαζε κάτι στρογγυλά κόκκινα γυαλιστερά εξογκώματα που έμοιαζαν σαν τις πιπεριές κέρατο. Ζούσε μέσα σε ένα πολύ μικρό γλαστράκι αλλά του είχα υποσχεθεί πως όταν μεγάλωνε θα του το άλλαζα , βάζοντας τον σε ένα μεγαλύτερο. Του είχα εξασφαλίσει περίοπτη θέση στο ράφι με τα βιβλία που βρίσκεται πάνω από το γραφείο μου και τον πότιζα ελάχιστα για να μην σαπίσει.
Τα πρωινά, τον έβγαζα στο πίσω μπαλκόνι που βλέπει στον ακάλυπτο, για να χαζεύει τα περιστέρια και να παίρνει τον αέρα του. Πολλές φορές τον είχα ξεχάσει για μέρες στο μπαλκόνι, αλλά λόγω του ότι δεν εκδήλωνε έντονες αντιδράσεις, είχα συμπεράνει ότι μάλλον του άρεσε να μένει έξω και τα βράδια! Καμιά φορά χάιδευα τα αγκάθια του και ένιωθα μια περίεργη ανατριχίλα, έτσι μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ίσως και να επικοινωνούμε. Τον αποκαλούσα κύριο Κάκτο για να νιώθει μια κάποια επισημότητα και συνήθιζα να ανταλλάσω μαζί του χαιρετισμούς, όταν έφευγα ή γύριζα στο σπίτι . Η σκέψη να αγοράσω ένα ακόμη κακτάκι για να έχει παρέα ο κ. Κάκτος όταν εγώ έλειπα από το σπίτι, τριγυρνούσε συχνά στο μυαλό μου , αλλά βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση του και με δεδομένο ότι εγώ είμαι αλλεργικός στον ανταγωνισμό, αφού μου αρέσει να μονοπωλώ το ενδιαφέρον, αποφάσισα να μην διαταράξω την κυριαρχία του στον χώρο.
Κάποια στιγμή χρειάστηκε να λείψω στο εξωτερικό για μεγάλο διάστημα και επειδή το έμαθα ξαφνικά, ο κ. Κάκτος μπήκε τελευταίος στην λίστα με τις εκκρεμότητες που χρειάζονταν άμεση διευθέτηση. Έτσι λοιπόν την στιγμή που έκλεινα την βαλίτσα μου και ενώ ήμουν βέβαιος ότι είχα τακτοποιήσει τα πάντα, θυμήθηκα τον κ. Κάκτο! Κάτω από την πίεση του χρόνου, ο οποίος ήταν ελάχιστος τη δεδομένη στιγμή, η μόνη λύση που βρήκα ήταν να πάρω τηλέφωνο την Μαρία και να της ζητήσω να φιλοξενήσει τον κ. Κάκτο όσο εγώ θα έλειπα. Επειδή όμως η Μαρία ήταν τέρας αναβλητικότητας (και φαντάζομαι εξακολουθεί να είναι - ελπίζω να μην διαβάσει την ανάρτηση! ), ήξερα ότι οι πιθανότητες να περάσει να πάρει τον κ. Κάκτο ήταν μηδαμινές. Οπότε κάπως έτσι οδηγήθηκα στο να κάνω τον εξής μονόλογο με τον κ. Κάκτο:

- Λοιπόν Κάκτε έχω πάρει τηλέφωνο την Μαρία , για να περάσει να σε πάρει…. Επειδή όμως το πιο πιθανό είναι να μην έρθει, θέλω να μου υποσχεθείς ότι όταν γυρίσω θα σε βρω «ακριβώς όπως σε άφησα»… καταπράσινο και ζωηρό! Ξηγηθήκαμε ?

Ένα απόγευμα, πέντε περίπου μήνες αργότερα , επέστρεψα στο σπίτι και με χαρά διαπίστωσα ότι ο κ. Κάκτος είχε κρατήσει την υπόσχεση του, ήταν «ακριβώς όπως τον είχα αφήσει»….. καταπράσινος και ζωηρός! Το επόμενο πρωί όμως...........τον βρήκα κατακίτρινο και μαραμένο.

*Η αξιοπρέπεια του κύριου Κάκτου ήταν μια από τις αναρτήσεις που είχαν χαθεί , όταν από λάθος κατέστρεψα το blog.