Νοηματοδοτώντας τον κόσμο….

Μου έκανε πραγματικά μεγάλη εντύπωση ότι σε ένα ολιγόλεπτο βιντεάκι του 1996, μπορεί κανείς να δει να περιγράφεται, με απόλυτη σαφήνεια και διαύγεια, συμπυκνωμένη , η πορεία μας προς την σημερινή –τραγική - πραγματικότητα.

Που να βρω έναν να μου μοιάζει?

Εγώ θέλω κάποιον να μου μοιάζει, να με συμπονά  την ώρα που χτυπιέμαι στα πατώματα, να με συγχωρεί όταν λέω ψέματα , να μου χαϊδεύει στοργικά το κεφάλι όταν βάζω τα κλάματα πάνω σε άθλια στρώματα, να με αφήνει να κλέβω όταν με βλέπει αναψοκοκκινισμένο με το μάτι μου να γυαλίζει,  να με καταλαβαίνει όταν λέω πως καίγομαι -λιώνω – σβήνω και πως εδώ θα αφήσω τα κοκαλάκια μου, να με βοηθά όταν βλέπει πως δεν θα τα καταφέρω, πως αγκομαχάω σαν ψοφάλογο, να κάνει τα στραβά μάτια όταν λέω πως τελείωσα ενώ ξέρει πως ούτε καν άρχισα και τέλος να με κερνά ένα παγωτό χωνάκι και μια νταμιτζάνα παγωμένο νερό όταν είμαι έτοιμος να αποδημήσω από τον μάταιο τούτο κόσμο. Ζητάω πολλά?

Έναν τέτοιο γυμναστή θέλω, δυσκίνητο, σαπούχλα, σαπιοκοιλιά, με  προγούλι και  γυναικομαστία. Που θα βρώ έναν να μου μοιάζει?

 Ζητάω πολλά?