Επιστρέφω σύντομα........

Θα λείψω, για ένα δίμηνο …Θα πάω Σιγκαπούρη. Τα τραπεζάκια και οι καρέκλες θα παραμείνουν στην αυλή , δεν θα τα μαζέψω , έτσι ώστε αν κανείς περάσει από δώ να μην στέκεται όρθιος.
Αν μπορέσω, όσο θα είμαι εκεί, θα ανεβάσω καμιά ανάρτηση με φωτό από την πόλη, διαφορετικά θα το κάνω όταν επιστρέψω.
Πετάω αύριο το απόγευμα για Ντουμπάι και μετά Σιγκαπούρη. Εκεί έχει 26C , καλοκαίρι δηλαδή. Κλίμα τροπικό.
Διευκρινίζω ότι δεν πάω για να κάνω διακοπές… πάω για δουλειά… δουλειά… δουλειά…
Χάρηκα πολύ που τα λέγαμε όλο αυτόν τον καιρό και θα χαρώ να τα ξαναπούμε όταν γυρίσω.
Άντε κρατάτε καλά και τα λέμε σε δύο μήνες. Γεια χαρά.

Αναποδιές και λιμνάζοντα ύδατα.

Το επαναλαμβανόμενο τράβηγμα ενός μοχλού , σήκωσε παλιρροιακά κύματα στα λιμνάζοντα νερά μιας λακκούβας , που βρισκόταν στη μέση του χωματόδρομου ο οποίος οδηγούσε στην κορυφή του βουνού. Τα κύματα ξέβρασαν στην ακτή φύκια και ξυλάκια παγωτού, νεκρά κοχύλια και μπερδεμένες πετονιές κι έπειτα τραβήχτηκαν αφρίζοντας. Τα ψάρια κολυμπούσαν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας που τώρα έμοιαζε στερεή, μετά από το ξέσπασμα των κυμάτων. Στην άκρη αυτού του μικρού κόλπου, είδα δέντρα που οι κορμοί τους στέκονταν όρθιοι πάνω απ’ το νερό. Όταν πλησίασα πιο κοντά είδα τα ψάρια σκαρφαλωμένα στα κλαδιά των δέντρων να απολαμβάνουν τις ακτίνες του ήλιου που αντανακλούσαν στα λέπια τους. Οι μέδουσες γλιστρούσαν στον αέρα και χάνονταν. Μια σκούρα υγρή και αμμώδης επιφάνεια απλωνόταν πάνω από το κεφάλι μου και φύκια, κοχύλια και αχινοί άκμαζαν, κολλημένα εκεί ψηλά. Ο ουρανός ήταν ένας μεγάλος θαλάσσιος κήπος. Μεγάλοι γκρίζοι βράχοι κρέμονταν σαν σύννεφα έτοιμα για βροχή. Μικρά πουλιά και γλάροι φαίνονταν κάτω από το νερό παγιδευμένα.
Προσέχοντας καλύτερα, είδα πως τα δέντρα δεν είχαν αναπτυχθεί κανονικά και μάλιστα αυτά που νόμιζα πως ήταν κλαδιά, ήταν ρίζες. Κοιτώντας ξανά μες το νερό, είδα τον ουράνιο θόλο να στέκει στη θέση του βυθού, κι ο ήλιος κάτω απ’ το νερό εξακολουθούσε να είναι λαμπερός , μια τεράστια κίτρινη σφαίρα που δεν έσβηνε ούτε κάτω απ’ το νερό…
Το επαναλαμβανόμενο τράβηγμα ενός μοχλού, σήκωσε παλιρροιακά κύματα στα λιμνάζοντα νερά μιας λακκούβας , που βρισκόταν στη μέση ενός χωματόδρομου ο οποίος δεν οδηγούσε πουθενά…. άνοιξα τα μάτια μου και προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει, ήταν άγρια χαράματα. Στο διπλανό διαμέρισμα κάποιος τραβούσε επίμονα το καζανάκι της τουαλέτας.

[ Η ανάρτηση αυτή ήταν μια από αυτές που χάθηκαν όταν κατέστρεψα από λάθος το blog. Νόμιζα πως την είχα χάσει αλλά σήμερα την βρήκα μέσα σ' αυτό το αχούρι που διατηρώ στον υπολογιστή μου και ονομάζεται "τα έγγραφά μου". ]